Niet alleen is het boek verfilmd, ook vond men de inspiratie om er een theaterstuk van te maken.
De zelfmoord van de meisjes
Bonheur
IJzersterk acteerwerk in zelfmoorddrama
Meer dan over de dood gaat het in ‘De zelfmoord van de meisjes’ over de volmaaktheid van de herinnering. Regisseur Peter Sonneveld zet de macabere geschiedenis van vijf tienermeisjes die in hetzelfde jaar zelfmoord plegen lichtvoetig en humoristisch neer zonder het bijzondere verhaal of het perspectief geweld aan te doen. Het verhaal wordt verteld door vijf schoolvrienden die in dezelfde straat als de zusjes Lisbon woonden en dezelfde school bezochten. Jaren na hun dood komen ze nog regelmatig bijeen rond het graf van Lux Lisbon. Zoals ze in hun jeugd werden gefascineerd door de zusjes die hun sensuele ideaalbeeld vertegenwoordigden, zo worden ze nu nog steeds geobsedeerd door de raadselen rondom hun zelfverkozen dood. Het levert een bijzondere spanningsboog op; die tegenstelling tussen enerzijds het thrillerachtige verhaal en anderzijds de bijna komische verteltrant van de vijf acteurs. Het is dan ook niet zo zeer de onbeantwoord gebleven vraag waarom de meisjes zelfmoord pleegden die na afloop tot nadenken stemt, maar de uitvoering van het verhaal. De dood is de grote afwezige: hij wordt overal genoemd, benoemd en verbeeld maar krijgt niet de kans om te ontroeren, aan te grijpen of te beklemmen. Deze bewerking van ‘De Zelfmoord van de meisjes’ naar het boek ‘The Virgin Suïcides’ van Pullitzer prijswinnaar Jeffrey Eugenides, is erg verrassend en weet de aandacht van het publiek anderhalf uur lang onverminderd vast te houden. In deze remake is het acteerwerk van de vijf acteurs – die in 2000 in dezelfde bezetting op de planken stonden – ijzersterk. Alle vijf zijn ze gekleed in een herenkostuum en het is prachtig om te zien hoe ze in die mannelijke outfit moeiteloos van de ene in de andere rol stappen en totaal geloofwaardig zijn.
Zo transformeert Titus Boonstra soepel van een jonge man in de begerenswaardige, sexy Lux. De erotische scènes tussen Lux en Trip, een mooie rol van Arie Rustenburg, hebben zo’n sensuele lading dat het publiek zijn adem inhoudt en nu en dan hoorbaar slikt. Jammer genoeg wordt de copulatiescène een stuk minder mooi en opwindend neergezet. De scène heeft gelukkig wel een duidelijke functie: hij is nodig om zowel de promiscuïteit van Lux als Trips houding ten opzichte van Lux aan het licht te brengen. Ook moeder Jeroen Spitzenberger, vader Thomas Oerlemans en psychiater Maarten Smit zetten geweldige rollen neer. De vader weet soms zelfs te ontroeren als hij over zijn liefde voor zijn vijf dochters praat. Leidraad in het hele stuk is de machteloosheid, de manier waarop het leven gewoon zijn gang gaat en de personages alleen maar mee kunnen stromen in wat hen overkomt. Jaren later proberen de jongens nog om al die losse puzzelstukjes een plek te geven. Maar de kloof tussen hen en de meisjes wordt door hun mysterieuze zelfmoord nooit meer overbrugd.
‘De Zelfmoord van de meisjes’, theatergezelschap Bonheur, dinsdag 18 oktober 2005, Theater Bellevue in Amsterdam.
